Rootsville

Hookrock #19 Festival - Zaterdag OC Rooierheide Diepenbeek (01-07-2023) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info band: Big D & Captain Keys (B) - Guy Verlinde & Steven Troch (B) - Fred Klee & Southern Rumble (B) info band: Lena & The Slide Brothers (Fin) - Sister Suzie (UK) - Dr. Feelgood (UK) info organisatie: Hookrock © Rootsville 2023

Na een meer dan geslaagde eerste dag, een goede nachtrust en een stevig ontbijt, was ik helemaal klaar voor deel 2. De dag zou wel iets langer worden want er stonden zowaar 6 bands op het programma.

Hoewel het zwaartepunt wel op vrijdag lag, stonden er wel een aantal interessante namen op de affiche. Weg was het mooie weer en daar waren de buien en de wind. Echter, toen het volk werd binnengelaten, verschenen de eerste zonnestralen, als dat geen goed voorteken was, dan weet ik het niet meer.

Niet te snel van start zal men gedacht hebben bij de organisatie en dat vond ik wel een strak plan. Rustig aan beginnen en daarvoor hadden Big D & Captain Keys op de affiche gezet. Big D ofte Nico De Cock en Captain Keys aka Edwin Risbourg, zijn geen onbekenden van het bluespubliek want beiden zijn vaste waarden bij de Bluesbones, waar ze beiden het mooie weer maken.

Deze samenwerking is heel spontaan en toevallig tot stand gekomen en het viel in zo’n goede aarde dat beiden regelmatig samen de hort op zijn. Big D neemt de vocals voor zijn rekening en Captain Keys, zoals de naam zegt, beroert de ivoren toetsen. Een tijdje geleden had ik het duo in de Missy Sippy bezig gezien, waar jammer genoeg het optreden in het niets was vervallen door het geroezemoes. Hopelijk zou het vandaag beter gaan. Ondertussen had het duo met “Tales Of Friendship” wel een heel mooie schijf afgeleverd.

De muziek van Nico en Edwin was perfect om bij de meesten de kater op een fijne manier weg te werken. Eigenlijk is het meer voor in een club dan op een festival, edoch , de aanwezigen konden ervan genieten. ‘Everyday I Got The Blues’, ‘Dock Of The Bay’ of ‘St James Infermary’, allemaal goed gebracht. Fijne interactie tussen de twee bluesbroerders, Nico was goed bij stem – trouwens een stem die goed past bij de gekozen nummers- en Edwin liet alweer zijn talent bewonderen aan de keys. Een topmoment was alvast het schitterende ‘Broken Tears’, zo eentje waar je haar van gaat rechtstaan.

‘Riding Out’ was er dan weer eentje van de Bluesbones en met ‘IRS Blues’ waren we beland bij Blue Blot. Jammer genoeg was er nog niet veel volk aanwezig om dit de aandacht te geven die ze verdienden. Het optreden ging stilaan naar zijn einde met een wondermooie versie van ‘Nobody Knows When You Down And Out’ van Bessie Smith, de klassieke ‘Worried Man Blues’ een mooie versie van John Hiatt’s ‘Have A Littel Faith In Me’ en ‘The Devils Bride’ om de boel af te ronden. Knap en mooi om de dag te starten. Nico en Edwin hadden schitterend werk neergezet.

We bleven bij de duo’s want hierna mochten Guy Verlinde & Steven Troch aantreden. Twee Belgische toppers voorwaar. Iedereen zal deze twee virtuozen zeker en vast kennen en is een introductie vrijwel overbodig. Guy zorgt voor zang en gitaar en Steven houdt zich bezig met de mondharmonica. Dit zou wel eens kunnen spetteren. En dat deed het, en hoe. De twee brachten een ode aan de verleden jaar overleden Tiny Legs Tim, door hier zijn songs te komen brengen op een onbeschrijfelijk schitterende wijze.

Startend met ‘Melodium Rag’ gevolgd door ‘Standing At The Crossroads’, ‘Hard To Admit’, ‘Pursuit Of Happiness’ en een schitterende ‘ It Takes A Worried Man To Sing A Worried Song’ dat er weliswaar eentje is van The Carter Family. Dat laatste werd duchtig meegezongen, want ondertussen was het aantal aanwezig stevig gestegen. Guy praat, naar goede gewoonte het geheel fijn aan elkaar, waarbij vandaag nog fijne herinneringen aan Tim worden boven gehaald en in de songs drijft het talent als een olievlek boven water. Wat een klasbakken.

De twee gaan verder met ‘Religion Serves The Devil Well’ en ‘Reckoning Blues’, songs waarbij Guy de Martin uit 1942 bovenhaalt die ooit aan Tim toebehoorde en door zijn familie aan Guy werd geschonken. Alweer een schitterend gebaar. ‘Alabama Blues’, ‘Ain’t Nobody Got To Hold Me Down’ dat duchtig werd meegezongen, ‘I’ve Got Something’ wat een stevig hypnotiserend ritme mee kreegz”éz”edx en ze sloten af met ‘Going Down To Mississippi’, een song dat volgens het verhaal van Guy ooit door hen beiden werd geschreven op een bierkaartje bij de opening van de Missy Sippy. Amai, dat was weer een pakkend moment. Wat een hulde aan één van de grootste bluesmuzikanten die ons land rijk was. Het daverend applaus dat hier op volgde was meer dan verdiend, jawadde. Tim, you may be gone, but you’re not forgotten my friend !!

De eerste volledig band van de dag waren Fred Klee & Southern Rumble. "Fred Klee" op zich gaat al lang mee in de muziekscène en dit met de nodige ups and downs. Zijn theatervertoningen van "Radio Cachot" en "Radio Cachot-Justine" waren een schot in de roos en misschien ook het moment om de positieve weg verder in te slaan met als resultaat deze "Fred Klee & Southern Rumble".

Bij deze "Southern Rumble" vinden we aan Fred's zijde Jan Ieven (bas), Patrick Cuyvers (keys), Arnout Hellofs (drums) en als gitarist Luc Janssens. Helemaal in de stijl van zijn grote voorbeelden, Southern rock van The Allman Brothers, de samenzang van CSN&Y, het verhalende van The Band, de beklijvende songs en typische slide guitar van Lowell George en zijn Little Feat, het feestgedruis van New Orleans, bewijst Fred en zijn maats dat zijn concerten je meenemen naar het diepe zuiden van Amerika.

Het verhaal staat centraal, de muziek is een soultrein, ons hart is de leidraad, de collega muzikanten als een raad der wijzen. Loutering & Lust' als het een boek zou zijn. ‘Midnight Is Waiting’ is een stevige opener en ‘Up On Cripple Creek’ van The Band is van een al even stevig kaliber. Arnout waant zich voor even de clone van Levon Helm. Fred heeft zeker een mooie stem die goed past bij de songs. Een fijne combinatie van soul en New Orleans sound zoals bij ‘Down At Rampart’. Je ziet zo een stoet van de fameuze ‘Indians’ passeren en waant men zich zo midden in een aflevering van “Tremé”.

Vervolgd wordt met ‘A Good Day For The Blues’ en uit 1969 daterende ‘Almost Cut My Hair van CSN&Y. Klasse muzikanten omringen Fred. De muziek knalt en de band geeft van katoen. De ritmesectie staat pal, Mr 'PC' staat zoals steeds met een brede glimlach zich uit te sloven achter zijn hammond en Luke Alexander perst alles uit de snaren van zijn gitaar. Nou moe, dit is toppie. Naar het einde toe krijgen we nog ‘Love Comes In A Minute’ en een stevige ‘Take Me To The River’. Zeker die laatste song is een echte knaller. Het publiek liet zich niet zomaar met een kluitje in het riet sturen. Men vroeg meer en men kreeg meer met een reprise van ‘Down At Rampart’. Bam, terug richting New Orleans. Thanks guys, it was great!

Met Lena & The Slide Brothers, een echt Skandinavisch product, kreeg ik een blancoblad voorgeschoteld. Deze band is mij totaal onbekende, en waarschijnlijk bij jullie ook, vermoed ik dan.
De band werd in 2009 boven de doopvont gehouden in Helsinki, Finland. De band is ondertussen al 3 albums rijk, waarvan de laatste “IV” werd uitgebracht in 2019. Steeds kreeg de band niets dan lovende woorden over het uitgebrachte werk. Ondertussen zijn ze ook al een aantal awards rijker en staan vandaag, voor ons, op het podium van Hookrock. Totale première voor velen denk ik zo dus benieuwd wat het zou gven. De band bestaat uit Lena Lindroos (zang en bas), Matti Kettunen (gitaar), Ykä Putkinen (gitaar) en Juha Litmanen (drums).

Ik weet niet onder welke steen de organisatie deze talentvolle band heeft gevonden, maar dit was voor mij DE ontdekking van het weekend. Stomend, energiek en alle ingrediënten aanwezig om er een fijne avond van te maken. Goede muzikanten en een zangeres met een paar stevige stembanden. Het was al te horen van bij het begin met ‘Yesterday’s Gone’ en ‘Elevator Man’. Stevige portie slide, van beide gitaristen trouwens.

En het ging crecendo met ‘Your Kind Of Woman’, ‘Walking Blues’, Mississippi Fred Mcdowell’s ‘You Got To Move’ (heel mooie versie by the way) en dan even traag met ‘292’ en ‘Drink Muddy Water’ dat het tempo terug de hoogte in trok. Geen enkel dood moment en mij mond stond open van verbazing. Naar het einde toe nog twee knallers met ‘I’m Moving On’ en ‘Mama He Treats Your Daughter Mean’, nummer dat in 1952 een hit werd door Ruth Brown.

Dit was een “fingerlicking’ goed optreden. Het is nu aan de organisatoren om deze band wat meer naar hier te halen. Ze hebben alles wat er nodig is om er een fijne avond van te maken. Niet twijfelen en boeken die hap !

Stilaan naderden wij het einde van de dag, maar er stonden nog twee kleppers op het programma te beginnen met de fantastische Sister Suzie. Deze energieke dame zal ondertussen wel de nodige bekendheid hebben verworven in ons Belgenland en zeker na haar spetterende passage op Goezot.

Suzan Simms aka Sister Suzie is afkomstig is uit Northtumberland. Ooit schreef ik dat ze even rauw klinkt als Etta James, evenveel soul bezit als Irma Thomas en zo brutaal is als Cindy Lauper, en daar neem ik nog steeds een woord van terug. Zo’n combinatie is dus goed voor heel wat vuurwerk en Suzie heeft helemaal geen probleem om het vuur aan die lont tes teken, wel integendeel.

Haar eerste album “Ain’t A Lady” dateert al van 2018, zit boordevol 50’s/60’s rhythm & blues en soul, hier en daar opgepept met wat rockabilly. De plaat swingt als de beesten en haar optredens al evenzeer. De Sister gaat is ronde met haar vaste gitarist Matt Jackson en wordt zoals gewoonlijk vergezeld van Ilja De Neve aan de piano, Micha Teller aan de bas en deze keer niet Bernd Coene op drums maar wel een andere drumstokvirtuoos in de persoon van Nathan Goessens. Uit de UK had “the sister” ook een saxofonist meegebarcht in de persoon van Al, ooit nog bij de Big Town Playboys. So put on your dancing shoes ladies and gentlemen, because it’s time for a party !!

Dynamiet, dat is het juiste word voor dit optreden. Men vraagt zich af waar The Sister haar energie vandaan haalt. Te beginnen met ‘I Smell A Rat’ en ’40 Cups Of Coffee’. Haar Belgische muzikaten spelen op hoog niveau en de klanken die Al uit zijn sax weet te persen, geven het geheel een extra dimensie. ‘Call Me Big Mama’, ‘Hip Shakin Mama’ en ‘Working Girl’ brengen de tent in vervoering. Na enkel nummers zijn alle aanwezigen fan van Sister Suzie.

Zij laat het niet aan har hart komen, zoekt het contact op met het publiek en loopt van links naar rechts het podium af. Matt is echter haar maatje en dat voel en dat zie je. Beiden horen perfect bij elkaar en weten hoe de vork in de steel zit. De dansers geven van jetje voor het podium en alle aanwezigen genieten zichtbaar van dit energieke optreden. ‘Shame Shame Shame’, ‘Knock Knock’ en haar intieme versie van John Prine’s ‘Angel From Montgomery’ pakken iedereen in. Zeker het laatste is zeer emotioneel, alle bandleden van het podium en zij enkel met Matt. Gewoon klasse!!! Jammer was dat Laylah-Sue niet van de partij was maar de afsluiter ‘Cheese And Crackers’ maakte wel veel goed.

De aanwezigen vonden dit allemaal geweldig en The Sister moest en zou terugkomen, wat ze ook met veel plezier deed. Sister Suzie had weer eens een veldslag gewonnen;, deze keer ging Hookrock op de knieën voor deze geweldige dame. Thanks Suzie this was a great show !!!

Afsluiten wordt er gedaan met Dr Feelgood. Een legendarisch pubrock band die ooit hoge toppen scheerde maar voor mij niet meer is wat het was sinds de dood van Lee Brilleaux. Niet de eerste maal dat deze jongens onze contreien onveilig maken en iedereen weet dat het er dan stevig en potig aan toe gaat. Momenteel bestaat de band uit Robert Kane (zang en harp), Kevin Morris (drums), Phil Mitchell (bas) en Gordon Russell (gitaar).

Zoals te verwachten ging het het stevig aan toe met ‘Driving You Wild’, ‘I Know You Don’t Love Me No More’ of ‘Mary Anne’. Geen enkele dampauze en beuken tot het einde is blijkbaar het motto van de band maar niet echt mijn ding deze jongens en dat vonden ook de jongens en meisjes die vooraan stonden te shaken. Voor mij echter tijd om de bedstee op te zoeken want het was een lange dag geweest.

Fijne editie dit jaar van Hookrock. Stevige bands, mooie ontdekkingen, het klopte als een zwerende vinger. Ik zou zeggen; “Merci en tot noste joar” !!

Marcel

I Say A Little Prayer ...